دو تا سکانس هست توی فیلم The Dreamers که خیلی دوستشان دارم. یکی سکانس دویدن ماتیو و تئو و ایزابل وسط موزه است که حس عجیبی را به من منتقل می‌کند. یک‌جور سرخوشی ناب.
یکی هم سکانس مکاشفه‌ی ماتیو توی اتاق ایزابل است و صحنه‌ای که ایزابل با آن ریتم خاص و بازی منحصر به فرد Eva Green وارد اتاق می‌شود. در نگاه اول منتظر آغاز یک هم‌آغوشی بین ایزابل و ماتیو بودم، اما ایزابل در خانه‌ی روحش می‌شکند و توان هیچ خودنمایی پیدا نمی‌کند. ماتیو را بیرون می‌راند و گریه سر می‌دهد. گریه آدمی که یواشکی‌هایش رو شده‌اند.
