آدم‌هایی دور ما هستند که خودشون پیش خودشون از دست ما بابت یه کار صد‌درصد بی‌منظور ناراحت می‌شن بدون این‌که روح ما خبر داشته باشه. بعد خودشون پیش خودشون با ما قهر می‌کنن. بعد ما متوجه می‌شیم که یه مدت نیستن اما می‌زاریم به حساب گرفتاریشون اما اونا قهرن. واکنشاشون هم اینه که لایک نمی‌زنن مثلن. ریتوییت نمی‌کنن. یا مثلن توییت‌های کنایه‌آمیز می‌فرستن و کارای این شکلی. بعد از یه مدت که بهشون زنگی می‌زنیم خودشون پیش خودشون فک می‌کنن ما اومدیم منت‌کشی. بعد خودشون پیش خودشون ما رو می‌بخشن. بعد دوباره با ما دوست می‌شن و ما هم فک می‌کنیم گرفتاریشون خوب لابد تموم شده. و هیچ‌وقت هم روحمون خبردار نمی‌شه که اینا با ما قهر بودن و از این حرفا. بعد دوباره لایک می‌زنن، ریتوییت می‌کنن .......

عکس George W. Gardner