هر چه به گرد خویشتن
مینگرم در این چمن
آینهی ضمیر من
جز تو نمیدهد نشان
آه که میزند برون
از سر و سینه موج خون
من چه کنم که از درون
دست تو میکشد کمان
پیش تو جامه در برم
نعره زند که بردرم
آمدمت که بنگرم
گریه نمیدهد امان
شعر سایه